Πρόσφατα η αγαπημένη youtuber Jenna Marbles ανέβασε ένα βίντεο σχετικά με τα πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ως ενήλικας. Βρίσκοντας πάτιμα στους προβληματισμούς της και μη έχοντας έμπνευση να γράψω τίποτα άλλο, σκέφτηκα να παρουσιάσω και εγώ μερικά πράγματα που νόμιζα πως θα τα είχα ξεπεράσει όντας Ενήλικας πλέον και βαδίζοντας στην 3η δεκαετία της ζωής μου.
1. Το να μπαίνω πρώτη σε ένα μαγαζί....Πίστευα πως μέχρι τώρα εγώ και οι φίλες μου θα ξεπαιρνούσαμε το κόμπλεξ που μας καταβάλει όταν πάμε να μπούμε σ'ένα μαγαζί και δεν θα στοιβιαζόμασταν στην είσοδος, ενός καφέ, ενός εστιατορίου και να μαλώνουμε για το ποια θα μπει πρώτη. Ακόμη και τώρα όμως μόλις φθάνουμε στην είσοδο ενός καταστήματος μας ζώνει κρύος υδρώτας, με το που αγγίζουμε το πόμολο αρχίζει η ζαλάδα και κλείνουμε τα μάτια παίρνουμε μια ανάσα και κάνουμε αυτό το βήμα. Θαρρείς και μόλις μπούμε όλοι θα σταματήσουν να μιλάνε, θα σταματήσει η μουσική και θα μας κοιτάξουν όλοι ταυτόχρονα.
2. Ομιλία σε πλήθος....από παιδί είχα ένα άγχος με το πλήθος. Δεν μου αρέσει να μιλάει σε πολλά άτομα ταυτόχρονα και παρόλο που είναι το επάγγελμα μου τέτοιο, μόλις πιάνω το μικρόφωνο για να ανακοινώσω κάτι χάνω τα λόγια μου. Το πιο εφιαλτικό σημείο της φοιτητικής μου ζωής ήταν όταν έπρεπε να παρουσιάσω εργασίες...γι' αυτό και ποτέ δεν έκανα, γι' αυτό και μου πήρες 10 χρόνια να καταθέσω την πτυχιακή μου. Πίστευα πάντα πως ένα παιδί που έλεγε ποιήματα, χόρευε πάνω σε εξέδρες, στην ενήλικη του ζωή δεν θα είχε πρόβλημα να απευθυνθεί σε πλήθη. Όχι καργιολάκη ακόμη αγχώνομαι και ακόμη χάνω τα λόγια μου παρόλο που ξέρω το κείμενο μου απέξω. Προτιμώ να πηγαίνω στο λεωφορείο και να μιλάω έναν, έναν τους επιβάτες παρά να κάθομαι δίπλα στον οδηγό και να μιλάω στο μικρόφωνο.
3. Να βγαίνω από comfort zone μου. Πριν μερικά χρόνια, 10, έκανα παρέα με κάτι γαμάτες κοπέλες που ήξεραν πως να διασκεδάζουν και να κυκλοφορούν σε απίστευτα μέρη. Μαζί τους λοιπόν ξεκίνησα να βγαίνω από τη comfort zone μου και άρχισα να πιστεύω πως στα 30 μου θα έχω ξεπεράσει το θέμα. Από τότε όμως που άρχισα να κάνω παρέα με την Dannossiel βυθιστήκαμε στην comfot zone μας και καμία δεν κάνει κίνηση να βγάλει την άλλη από εκεί...με αποτέλεσμα να μη κάνουμε τίποτα διαφορετικό και να χάνουμε ό,τι καινούργιο συμβαίνει στη ζωή.
4. Να βαριέμαι...Δεν ξέρω γιατί πίστευα πως όταν μεγαλώσω θα βαριέμαι να κάνω πράγματα. Όχι...τώρα βαριέμαι περισσότερο από ποτέ. Προτιμώ να δουλεύω 15 ώρες τη μέρα παρά να κάνω δουλειές στο σπίτι, να συμμαζεύω το δωμάτιο μου και να βγαίνω από το σπίτι την Κυριακή για να πηγαίνω βόλτες. Πίστευα πως όταν μεγαλώσω κάθε μέρα θα είναι διαφορετική....
5. Να πηγαίνω σε club, ξεκίνησα να πηγαίνω σε club στα 15 μου, τότε πίστευω πως είμαι πολύ μικρή για να πηγαίνω σε club αλλά μου άρεσε η φάση του να χορεύω, ακόμη μου αρέσει. Στα 20 κάτι μου δεν πήγαινα σε club γιατί κανένας από τη παρέα μου δεν πήγαινε, βοηθούσε που η μουσική στα club του Ηρακλείου της Κρήτης ήταν για τον Πούτσο. Βοηθούσε πως όταν πήγαινα σε club με καλή μουσική οι φίλοι μου έπιναν μια μπύρα και έφευγαν με αποτέλεσμα να μένω με το πούτσο στο χέρι. Τώρα ακόμη και να πάω σε club, που θέλω να πάω, νομίζω πως είμαι πολύ μεγάλη και πως όλοι θα κοιτάν παράξενα τη γριά που χορεύει σαν τρελή...έτσι δεν παω.
6. Να βγαίνω μόνη μου ή να πηγαίνω cinema μόνη μου ή εκδρομή μόνη μου. Δεν ξέρω γιατί πίστευα πως θα το έκανα αυτό; Στα 18 μου έβγαινα μόνη μου στο Ηράκλειο αλλά ήξερα πως στα μέρη που πήγαινα θα έβρισκα σίγουρα παρέα, έτσι έσκασα μύτη μερικές φορές ακάλεστη σε άσχετα μέρη συναντώντας φίλους μου που τους έλεγα πως δήθεν έχασα την παρέα μου και καθόμουν μαζί τους περνώντας τέλεια..και χωρίς οι ίδιοι να μαθαίνουν ποτέ πως εγώ απλά βγήκα γιατί βαριόμουνα σπίτι και ήξερα πως αυτοί θα είναι εκεί. Δεν έχω πάει ποτέ cinema μόνη μου και ακόμη και τώρα δεν το κάνω...Όσο για τις εκδρομές παρόλο που πήρα απόφαση πως κανείς δεν πρόκειται να με ακολουθήσει συνεχίζω και να μη ταξιδεύω μόνη μου. Ελπίζω να το ξεπεράσω αυτό γιατί με πονάει.
7. Να μη φοβάμαι...Ω Θεοί του Κολύμπου...πότε; Πότε θα σταματήσω να φοβάμαι την αποτυχία; Πόσο καιρό ακόμη θα κρατάω πίσω τον εαυτό μου και τα θέλω μου; Συνέχεια βρίσκω δικαιολογίες για να μη κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα και να μη προσπαθώ κάν. Αυτό με κάνει και να νιώθω αποτυχημένη Ενήλικας.
8. Σχέσεις με το άλλο φύλο. Εκεί στην φοιτητική ζωή πίστευα πως στα 35 μου θα είμαι παντρεμένη και πως θα έχω βρει αυτή τη μαγική συνταγή που φέρνει τα δύο φύλα πιο κοντά. Όχι είμαι 35 και ακόμη δεν ξέρω να φλερτάρω, να μην είμαι καραγκιόζης και γενικά να είμαι άνετη κοντά σε άντρες. Με τους μόνους άντρες που νιώθω άνετα είναι οι συγγενείς μου και οι gay φίλοι μου. Δεν θα γαμήσω ποτέ ας το παραδεχτούμε, ας είναι καλά οι πιστοί του ναού που έρχονται στα όργια.
9. Να ξέρω τι θέλω....εδώ σε κάποιο παράλληλο σύμπαν έχουν μαζευτεί όλα τα άτομα που πέρασαν από τη ζωή μου και γελάνε ...κλαίνε από τα γέλια...Δεν ξέρω γιατί πίστευα πως στα 35 θα ξέρω τι θέλω από τη ζωή και πως να το αποκτήσω. Που πήγαζε αυτή η ψεύτικη πεποίθηση; Δεν θα μάθω ποτέ τι πραγματικά θέλω και γι'αυτό δεν θα προχωρήσω ποτέ στη ζωή μου.
10.Να κάνω καλό κουμάντο στα λεφτά μου....Εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι γιατί είμαι σίγουρη πως πολύ από εσάς πιστεύατε το ίδιο με εμένα. Πως όταν μεγαλώσετε θα μπορείτε να κάνετε έλεγχο τα οικονομικά σας. Μια ημέρα στην Κρήτη φοιτήτρια έμεινα με 2 ευρώ, 2 εισιτήρια και χωρίς σερβιέτες χωρίς να υπάρχει τρόπος για να βγάλω χρήματα από την τράπεζα ή να μου στείλει η μάνα μου λεφτά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε κλάμα που έκανα και πόσα δάκρυα έριξα κρατώντας τη τελευταία μου σερβιέτα. Πήρα δρόμο λοιπόν και ζήτησα από τη φίλη μου και μετέπειτα κουμπάρα μου να μου δανείσει λεφτά. Αλλά καθότι περήφανη δεν της το επανέλαβα 150 φορές και έτσι γύρισα με άδεια χέρια. Η συγκάτοικος μου έλειπε, έτσι άνοιξα τη ντουλάπα της και πήρα τις Σερβιέτες της, χρησιμοποίησα τα τελευταία 2 ευρώ για να πάρω εισιτήρια και πέρασα το Σαββατοκύριακο, Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο από τη μία άκρη του Ηρακλείου στην άλλη για να τρώω στη λέσχη...Το χειρότερο Σαββατοκύριακο της ζωής μου...επανέρχομαι στα 35 δεν έχω φτάσει σε αυτή τη τραγική κατάσταση...ακόμη...αλλά παρόλα αυτά τα οικονομικά μου σίγουρα δεν είναι καλά, γιατί όσα λεφτά και να έχω θα τα ξοδεύω πάντα. Ακόμη και σε μπουκάλι να με κλείσεις με 1500 ευρώ εγώ θα βρω τρόπο να τα ξοδέψω...Ειλικρινά πίστευα μέχρι τώρα θα το είχα ξεπεράσει το θέμα και θα είχα μερικά λεφτά στην άκρη...όπως μου αρέσει να λέω στη Dannossiel.
Αυτά είχα να πω...κάνοντας μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση στη μαλακία που με δέρνει...αλήθεια εσείς σε τι φάση βρίσκεστε; Ξεπεράσατε τα προηγούμενα κόμπλεξ σας ή είστε το ίδιο μαλάκες με εμένα;
1. Το να μπαίνω πρώτη σε ένα μαγαζί....Πίστευα πως μέχρι τώρα εγώ και οι φίλες μου θα ξεπαιρνούσαμε το κόμπλεξ που μας καταβάλει όταν πάμε να μπούμε σ'ένα μαγαζί και δεν θα στοιβιαζόμασταν στην είσοδος, ενός καφέ, ενός εστιατορίου και να μαλώνουμε για το ποια θα μπει πρώτη. Ακόμη και τώρα όμως μόλις φθάνουμε στην είσοδο ενός καταστήματος μας ζώνει κρύος υδρώτας, με το που αγγίζουμε το πόμολο αρχίζει η ζαλάδα και κλείνουμε τα μάτια παίρνουμε μια ανάσα και κάνουμε αυτό το βήμα. Θαρρείς και μόλις μπούμε όλοι θα σταματήσουν να μιλάνε, θα σταματήσει η μουσική και θα μας κοιτάξουν όλοι ταυτόχρονα.
2. Ομιλία σε πλήθος....από παιδί είχα ένα άγχος με το πλήθος. Δεν μου αρέσει να μιλάει σε πολλά άτομα ταυτόχρονα και παρόλο που είναι το επάγγελμα μου τέτοιο, μόλις πιάνω το μικρόφωνο για να ανακοινώσω κάτι χάνω τα λόγια μου. Το πιο εφιαλτικό σημείο της φοιτητικής μου ζωής ήταν όταν έπρεπε να παρουσιάσω εργασίες...γι' αυτό και ποτέ δεν έκανα, γι' αυτό και μου πήρες 10 χρόνια να καταθέσω την πτυχιακή μου. Πίστευα πάντα πως ένα παιδί που έλεγε ποιήματα, χόρευε πάνω σε εξέδρες, στην ενήλικη του ζωή δεν θα είχε πρόβλημα να απευθυνθεί σε πλήθη. Όχι καργιολάκη ακόμη αγχώνομαι και ακόμη χάνω τα λόγια μου παρόλο που ξέρω το κείμενο μου απέξω. Προτιμώ να πηγαίνω στο λεωφορείο και να μιλάω έναν, έναν τους επιβάτες παρά να κάθομαι δίπλα στον οδηγό και να μιλάω στο μικρόφωνο.
3. Να βγαίνω από comfort zone μου. Πριν μερικά χρόνια, 10, έκανα παρέα με κάτι γαμάτες κοπέλες που ήξεραν πως να διασκεδάζουν και να κυκλοφορούν σε απίστευτα μέρη. Μαζί τους λοιπόν ξεκίνησα να βγαίνω από τη comfort zone μου και άρχισα να πιστεύω πως στα 30 μου θα έχω ξεπεράσει το θέμα. Από τότε όμως που άρχισα να κάνω παρέα με την Dannossiel βυθιστήκαμε στην comfot zone μας και καμία δεν κάνει κίνηση να βγάλει την άλλη από εκεί...με αποτέλεσμα να μη κάνουμε τίποτα διαφορετικό και να χάνουμε ό,τι καινούργιο συμβαίνει στη ζωή.
4. Να βαριέμαι...Δεν ξέρω γιατί πίστευα πως όταν μεγαλώσω θα βαριέμαι να κάνω πράγματα. Όχι...τώρα βαριέμαι περισσότερο από ποτέ. Προτιμώ να δουλεύω 15 ώρες τη μέρα παρά να κάνω δουλειές στο σπίτι, να συμμαζεύω το δωμάτιο μου και να βγαίνω από το σπίτι την Κυριακή για να πηγαίνω βόλτες. Πίστευα πως όταν μεγαλώσω κάθε μέρα θα είναι διαφορετική....
5. Να πηγαίνω σε club, ξεκίνησα να πηγαίνω σε club στα 15 μου, τότε πίστευω πως είμαι πολύ μικρή για να πηγαίνω σε club αλλά μου άρεσε η φάση του να χορεύω, ακόμη μου αρέσει. Στα 20 κάτι μου δεν πήγαινα σε club γιατί κανένας από τη παρέα μου δεν πήγαινε, βοηθούσε που η μουσική στα club του Ηρακλείου της Κρήτης ήταν για τον Πούτσο. Βοηθούσε πως όταν πήγαινα σε club με καλή μουσική οι φίλοι μου έπιναν μια μπύρα και έφευγαν με αποτέλεσμα να μένω με το πούτσο στο χέρι. Τώρα ακόμη και να πάω σε club, που θέλω να πάω, νομίζω πως είμαι πολύ μεγάλη και πως όλοι θα κοιτάν παράξενα τη γριά που χορεύει σαν τρελή...έτσι δεν παω.
6. Να βγαίνω μόνη μου ή να πηγαίνω cinema μόνη μου ή εκδρομή μόνη μου. Δεν ξέρω γιατί πίστευα πως θα το έκανα αυτό; Στα 18 μου έβγαινα μόνη μου στο Ηράκλειο αλλά ήξερα πως στα μέρη που πήγαινα θα έβρισκα σίγουρα παρέα, έτσι έσκασα μύτη μερικές φορές ακάλεστη σε άσχετα μέρη συναντώντας φίλους μου που τους έλεγα πως δήθεν έχασα την παρέα μου και καθόμουν μαζί τους περνώντας τέλεια..και χωρίς οι ίδιοι να μαθαίνουν ποτέ πως εγώ απλά βγήκα γιατί βαριόμουνα σπίτι και ήξερα πως αυτοί θα είναι εκεί. Δεν έχω πάει ποτέ cinema μόνη μου και ακόμη και τώρα δεν το κάνω...Όσο για τις εκδρομές παρόλο που πήρα απόφαση πως κανείς δεν πρόκειται να με ακολουθήσει συνεχίζω και να μη ταξιδεύω μόνη μου. Ελπίζω να το ξεπεράσω αυτό γιατί με πονάει.
7. Να μη φοβάμαι...Ω Θεοί του Κολύμπου...πότε; Πότε θα σταματήσω να φοβάμαι την αποτυχία; Πόσο καιρό ακόμη θα κρατάω πίσω τον εαυτό μου και τα θέλω μου; Συνέχεια βρίσκω δικαιολογίες για να μη κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα και να μη προσπαθώ κάν. Αυτό με κάνει και να νιώθω αποτυχημένη Ενήλικας.
8. Σχέσεις με το άλλο φύλο. Εκεί στην φοιτητική ζωή πίστευα πως στα 35 μου θα είμαι παντρεμένη και πως θα έχω βρει αυτή τη μαγική συνταγή που φέρνει τα δύο φύλα πιο κοντά. Όχι είμαι 35 και ακόμη δεν ξέρω να φλερτάρω, να μην είμαι καραγκιόζης και γενικά να είμαι άνετη κοντά σε άντρες. Με τους μόνους άντρες που νιώθω άνετα είναι οι συγγενείς μου και οι gay φίλοι μου. Δεν θα γαμήσω ποτέ ας το παραδεχτούμε, ας είναι καλά οι πιστοί του ναού που έρχονται στα όργια.
9. Να ξέρω τι θέλω....εδώ σε κάποιο παράλληλο σύμπαν έχουν μαζευτεί όλα τα άτομα που πέρασαν από τη ζωή μου και γελάνε ...κλαίνε από τα γέλια...Δεν ξέρω γιατί πίστευα πως στα 35 θα ξέρω τι θέλω από τη ζωή και πως να το αποκτήσω. Που πήγαζε αυτή η ψεύτικη πεποίθηση; Δεν θα μάθω ποτέ τι πραγματικά θέλω και γι'αυτό δεν θα προχωρήσω ποτέ στη ζωή μου.
10.Να κάνω καλό κουμάντο στα λεφτά μου....Εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι γιατί είμαι σίγουρη πως πολύ από εσάς πιστεύατε το ίδιο με εμένα. Πως όταν μεγαλώσετε θα μπορείτε να κάνετε έλεγχο τα οικονομικά σας. Μια ημέρα στην Κρήτη φοιτήτρια έμεινα με 2 ευρώ, 2 εισιτήρια και χωρίς σερβιέτες χωρίς να υπάρχει τρόπος για να βγάλω χρήματα από την τράπεζα ή να μου στείλει η μάνα μου λεφτά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε κλάμα που έκανα και πόσα δάκρυα έριξα κρατώντας τη τελευταία μου σερβιέτα. Πήρα δρόμο λοιπόν και ζήτησα από τη φίλη μου και μετέπειτα κουμπάρα μου να μου δανείσει λεφτά. Αλλά καθότι περήφανη δεν της το επανέλαβα 150 φορές και έτσι γύρισα με άδεια χέρια. Η συγκάτοικος μου έλειπε, έτσι άνοιξα τη ντουλάπα της και πήρα τις Σερβιέτες της, χρησιμοποίησα τα τελευταία 2 ευρώ για να πάρω εισιτήρια και πέρασα το Σαββατοκύριακο, Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο από τη μία άκρη του Ηρακλείου στην άλλη για να τρώω στη λέσχη...Το χειρότερο Σαββατοκύριακο της ζωής μου...επανέρχομαι στα 35 δεν έχω φτάσει σε αυτή τη τραγική κατάσταση...ακόμη...αλλά παρόλα αυτά τα οικονομικά μου σίγουρα δεν είναι καλά, γιατί όσα λεφτά και να έχω θα τα ξοδεύω πάντα. Ακόμη και σε μπουκάλι να με κλείσεις με 1500 ευρώ εγώ θα βρω τρόπο να τα ξοδέψω...Ειλικρινά πίστευα μέχρι τώρα θα το είχα ξεπεράσει το θέμα και θα είχα μερικά λεφτά στην άκρη...όπως μου αρέσει να λέω στη Dannossiel.
Αυτά είχα να πω...κάνοντας μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση στη μαλακία που με δέρνει...αλήθεια εσείς σε τι φάση βρίσκεστε; Ξεπεράσατε τα προηγούμενα κόμπλεξ σας ή είστε το ίδιο μαλάκες με εμένα;
8 σχόλια:
Τώρα με προκαλείς να πάρω τηλέφωνο στο κοντινότερο υαλουργείο, να παραγγείλω ένα μπουκάλι σε ανθρώπινες διαστάσεις και να σε δω πώς θα καταφέρεις να ξοδέψεις μέσα σε αυτό 1500 ευρώ.
Όχι ρε πούστη. Ταφτύστικα χωρίς να ξέρω ότι όλα αυτά είναι κόμπλεξ! Δεν φτάνει που είμαι αποτυχημένος και ανώριμος, είμαι και κομπλεξικός; Ε όχι, δεν είμαι! Φυσιολογικά είναι όλα αυτά ρε, όλοι (οι γαμάτοι δηλαδή) λίγο πολύ έτσι είναι. Αλλιώς είναι τα κόμπλεξ και οι αποτυχίες.
Εγώ μικρός νόμιζα ότι όταν μεγαλώσω θα είμαι ψηλός και γεροδεμένος και τώρα που μεγάλωσα είμαι ακριβώς όπως όταν ήμουν μικρός. Σχεδόν δηλαδή, μικρός ήμουν πιο έξυπνος.
Εγώ πάλι νομίζω ότι απέκτησα περισσότερα κόμπλεξ μεγαλώνοντας γιατί μικρός ήμουν λίγο στ' αρχίδια μου και δε μ' ένοιαζε αλλά τώρα για κάποιο λόγο με νοιάζει λες και θα σπιλώσω το φοβερό και τρομερό όνομα που έχω στην κοινωνία (τρομάρα μου).
Αν λύσεις το αισθηματικό τα έλυσες όλα ;)
Α, εγώ λατρεύω τις παρουσιάσεις εργασιών. Με κάνουν και νιώθω πως κάνω κάτι σ' αυτή τη σχολή. Να μου το λεγες, να μεταμφιεστώ και να παρουσιάσω την πτυχιακή σου!
Τα κλαμπ είναι υπερεκτιμημένα. Προτίμησε ροκάδικο ή μεταλλάδικο. Θα βρεις λιγότερα κλαρίνα.
Θωμά ξέρεις πολύ καλά...δεν θα βρεις ποτέ κάτι τέτοιο στο μέγεθος μου
Λάθος ταινίες, εγώ τα βαφτίζω κομπλεξ, δεν χρειάζεται απαραίτητα να υιοθετήσεις και εσύ αυτό τον ορο.
Προεδράρα πες....και εγώ μικρή ήμουν πιο έξυπνη δεν ξέρω τι συνέβη μετά
Jim...κοινώς με λες ότι χρειάζομαι άντρα;
The writer έχεις και εσύ τα δικά σου θέματα, ναι πηγαίνω σε ροκάδικα και μεταλλάδικα δεν παίζουν μουσική που μπορώ να απολαύσω ή να χορέψω. ειδικά στο Dizzy
ΟΚ το πρώτο είναι καθαρά γυναικείο :p
Αλλά τουλάχιστον το "πάω διακοπές μόνος μου" το χω ξεπεράσει απο μικρός (26 νομιζω η πρώτη φορά) (και το χω κάνει 2 φορές) :D
Μερικά από τα άλλα είναι επίσης "γυναικεία" οπότε δεν τα καταλαβαίνω :p (¨οπως το "δεν ξέρω τι θέλω" που ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει, δεν το χω :D)
ΤΑ συναισθηματικά οκ, άμα λυθούν, λύνονται τα πάντα, γνωστό. Και γω τα λυσα στα 37. Οπότε μην αγχώνεσαι, ήμουν εξίσου μαλάκας με σένα. Ναι είσαι :p
Ο φόβος της ομιλίας ξεπερνιέται μόνο άμα κάνεις 2-3. Μετά το ξεπερνάς. Τραστ μη.
Και τώρα φεύγω, έχω δουλειά. Για αυτό ήταν κα ισοβαρό το σχόλιο.
μου δίνεις ελπίδα προφήτη μου
Δημοσίευση σχολίου