Εύζωνοι και Εύζωνες

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα στο Σύνταγμα για να συναντήσω μια φίλη που ήρθε από το εξωτερικό. Έτσι πήγα και εγώ σαν καλή τουρίστρια να δω τους Ευζώνους που κάθονται μέσα στη ζέστη και που δίνουν τόσο μεγάλη χαρά στους τουρίστες όλου αυτού του κόσμου. Εκεί ένας γοητευτικός νεαρός του στρατού έδινε εντολές στα υπέροχα Ελληνοπρεπέστατα Ελληνικά του στους τουρίστες και με εντυπωσίασε το στυλ που τους μιλούσε. Ευγενικός αλλά συνάμα αυστηρός, με τη φωνή κομπλεξικού στρατιωτικού που δίνει εντολές στους ψάρακες στο στρατόπεδο. Έκατσα λίγη ώρα να παρακολουθώ το θέαμα μέχρι που ο νεαρός αυτός έδωσε την εντολή σε ένα ψαρωμένο τουρίστα "Μίστερ, νο σελφης γουιθ δε γκαρντς" Δεν μπόρεσα λύγισα, άρχισα να κλαίω από τα γέλια.....ευτυχώς το ίδιο έκανε και η παρέα νεαρών δίπλα μου, που από ο,τι κατάλαβα ήρθε από το χωριό να δει τον νεαρό αυτό με την στρατιωτική στολή.

Μιλώντας για χωριό, χθες το απόγευμα επισκεφθήκαμε το δικό μας χωριό, όπου μας είχε καλέσει ο ξάδερφος Flipper (οι παλιοί αναγνώστες θα τον θυμούνται αυτό τον Άθλιο Γιο τον είχαμε μερικές φορές Guest Blogger) για το προγλεντι του γάμου του. Έτσι βρεθήκαμε στο ακριτικό μας χωριό τους Εύζωνους. Το χωριό μας φτιάχτηκε από Ποντίους πρόσφυγες που ήταν συνηθισμένοι στα δύσκολα και παρόλο που δεν είχε βουνά ήταν κυκλωμένο από τα βουνά της τότε Γιουγκοσλαβίας....ή ότι ήταν εκεί το 22...Το χωριό αναπτύχθηκε, μεγάλωσε και όταν ήρθε η μόδα της πόλης, άδειασε και παράκμασε. Ωστόσο κάποιοι συγγενείς έμειναν εκεί να φυλάνε τα σύνορα και το ίδιο το χωριό.\

Τον τελευταίο καιρό οι Ευζώνοι υποδέχθηκαν νέο κύμα προσφύγων. Αυτή τη στιγμή το  95% των κατοίκων είναι Σύριοι. Οι περιγραφές των συγγενών μας είναι απλές, μια μέρα εμφανίσθηκαν όλοι αυτοί οι νέοι με τα παιδιά τους από την Συρία. Εμφανίσθηκαν από το πουθενά και κάθε ημέρα εμφανίζονται και άλλοι. Βγαίνουν μέσα από το δάσος, μέσα από τα ρέματα. Έτσι το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας στη χώρα και το τελευταίο πράγμα όταν φεύγεις είναι αυτοί.

Χαμένες ψυχές τους λένε στο χωριό, περιφέρονται όλη μέρα στους δρόμους, περπατούν μέχρι να φουσκώσουν τα πόδια τους και μετά γυρίζουν πίσω, και αυτό γίνεται για ημέρες. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι κάτοικοι στους Ευζώνους ξέχασαν τις ημέρες τις προσφυγιάς, βλέπεις πέρασαν και 96 χρόνια από τότε. Οι πρόσφυγες της Συρίας πάλι, έχουν εγκατασταθεί προσωρινό όπου βρουν. Σε εγκατελημένα κτίρια, στα ξενοδοχεία και δίπλα από την Εθνική οδό. Προσπαθούν να βρουν άκρη για το πως θα φύγουν.

Στην Βουγλαρία οι γείτονες των συνόρων τους κυνηγάν με τα αυτοκίνητα και τους σκοτώνουν, στην Αλβανία τους πυροβολούν εν ψυχρών, ενώ στα Σκόπια τους κλέβουν τα λεφτά και τους γυρνάνε πίσω. Δεν έχω δει τέτοιες εικόνες εξαθλίωσης και δεν μπορώ να της δεχτώ. Ούτε οι κάτοικοι στους Ευζώνους μπορούν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι λιγοστοί και οι περισσότεροι σε πολύ μεγάλη ηλικία. Ωστόσο αν δεν γίνει κάτι σύντομα, τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα. Κάθε μέρα ο αριθμός αυξάνετε,

Είναι εύκολο όταν περνάς καλά να ξεχνάς αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Εμείς μια χώρα που τόσα χρόνια υποδεχόμασταν πρόσφυγες, μια χώρα που εμείς οι πρόσφυγες φτιάξαμε, τώρα καθόμαστε να κοιτάμε αμέτοχοι.

Δεν χρειάζεται να πας τόσο μακριά όσο στα σύνορα,  το ίδιο συμβαίνει και στην Θεσσαλονίκη. Όχι πολύ μακριά από τα σπίτια σας. Μην παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω τους.  Κοίτα προσεκτικά τα κουρασμένα κορμιά τους και κοίταξε στα μάτια τους, αυτά τα παιδιά έχουν χάσει την δύναμη τους αλλά στα μάτια τους δεν έχει χαθεί ακόμη ούτε η ελπίδα ούτε το κουράγιο...κάτι που δεν το βλέπεις στα μάτια του Έλληνα.

Φύγαμε από το χωριό αργά τη νύχτα...μας αποχαιρέτησε η φιγούρα ενός νεαρού Σύριου να περπατάει δίπλα στον δρόμο. Φύγαμε από το πρόβλημα...χωρίς να προσφέρουμε λύση. 

Προτεραιότητες

Ένα κοινο χαρακτηριστικό που έχουμε ως ξαδέρφες και ενδεχομένως όλο το σόι είναι πως ξέρουμε να κάνουμε την πάπια ακριβώς την στιγμή που δεν πρέπει....Για παράδειγμα εκεί που η Dannossiel έχει να γράψει τρεις δικογραφίες, να καταθέσει  150 συντάξεις μέχρι το μεσημέρι εκέινη της ημέρας...Θα σηκωθεί και θα αποφασίσει πως είναι ο καιρός να συμμαζέψει την αποθήκη στο χωριό που έχει να ανοιχθεί απο το 1983 πριν ακόμη γεννηθεί.

Το ίδιο έκανα και εγώ όταν είχα να διαβάσω για την εξεταστική. Γιατί να διαβάσω τις λίγες ώρες που μου απέμειναν όταν μπορώ να καθαρίσω το δωμάτιο μου στην εστία, το δωμάτιο του ανιψιού μου, την καφετέρια της εστίας, όλο τον όροφο της εστίας και τις κοινές τουαλέτες τις εστίας;\

Είναι παγκόσμιο σύνδρομο το σύνδρομο της αναβλυτικότητας ας το παραδεχτούμε. Πόσες φορές ανάβαλες να κάνεις μια εργασία που σε ανέθεσαν να κάνεις οι ανώτεροί σου στη δουλειά; Έτσι και εγώ...αυτή τη στιγμή το σπίτι μου είναι μπουρδέλο, αύριο η μάνα μου έρχεται και εγώ αντί να τρέχω σαν τρελή να καθαρίζω, να βάλω σκούπα....κάθομαι και γράφω ποστ σε ένα βλογκ που έχω να ανανεώσω πόσο καιρό και που προφανώς οι ξαδέρφές μου το εγκατάλειψαν στην μοίρα τους.

Κάθομαι σε ένα λόφο σκουπιδιών μέσα στο σαλόνι μου, με θέα τις νεκρές κατσαρίδες στην κουζίνα....ωστόσο...προτιμώ να κάθομαι εδώ πάνω και να μοιράζομαι άχρηστες πληροφορίες με το ανύπαρκτο κοινό μου, που μάλλον είναι κάπου έξω και τα πίνει ποτάρες.φορώντας γόβες γιατί αύριο έχουμε και γάμο...

Αύριο μάλλον η μάνα μου θα με σκοτώσει γιατι το μόνο πραγμα που είναι καθαρό στο σπίτι είναι τα πλυμένα ρούχα, η χέστρα και ο νεροχυτης. Όμως δεν μπορώ να καθαρίσω...είμαι πτώμα γαμώ το φελέκι μου...είχα μια καλή ημέρα στη δουλειά τρολάροντας Αθηναίους Τουρίστες και τώρα το μόνο που θέλω είναι να βλέπω Rupaul's Drag Race, να φοράω τις υπέροχες φλοραλ γόβες μου και να παίζω με το νέο και πρώτο λάπτοπ μου, που μου το δώρησε ο πατέρας της Dannossiel για την αποφοίτηση μου και για να με ενθαρυνει να κάνω την δική μου σελίδα στο ιντερνετ.

Γιατί όπως είπε ο ίδιος είμαι η καλύτερη εθελόντρια του κόσμου και πρέπει να το μάθει όλος ο κόσμος. Αυτά...βασικά...εγώ στο προσωπικό μου βλογκ ήθελα να γράψω δεν ξέρω πως σκατά κατέληξα να γράφω εδώ..