Σύνδρομο Στοκχόλμης

Τι ακριβώς είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι αυτό το σύνδρομο γλυκιάς ανάμνησης που σε ποιάνει τέτοιες ημέρες του χρόνου, επειδή πριν δύο χρόνια αυτή την ημέρα έκανες βόλτες στη Gamla Stan (παλιά πόλη) μέσα στο κρύο.

Η αρχική πόλη της Στοκχόλμης, με κτίρια βγαλμένα από ιστορίες του μεσαίωνα και φυσικά με υπόγεια καφέ και εστιατόρια τα οποία είχε το καθένα τη δική τους ιστορία. Το πιο μαγικό ήταν αυτό του Curry House. Βγαλμένο από παραμύθι της Χαλιμάς.

Κάθε Χρόνο τέτοια ημέρα

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα....Ο χρόνος κυλάει, οι πληγές κλείνουν, αλλά οι ουλές παραμένουν. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Η ουλή που έμεινε πίσω πονάει, πονάει η καρδιά μου, πονάει το κεφάλι μου. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα προσπαθώ να ξεχάσω τι γίνεται, αλλά πάντα υπάρχει κάποιος να μου θυμίζει τι ημέρα είναι....Μην με αφήνεται μόνη μου τέτοια ημέρα...

Κάθε φορά που είμαι μόνη μου 1η Δεκεμβρίου να κλαίω μπροστά στην οθόνη και τη μάνα μου να τρέχει πανικόβλητη να με ηρεμήσει χωρίς να έχει καταλάβει τι συμβαίνει. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα....δεν είμαι η μόνη που κλαίει, δεν είναι μόνο οι δικές μου ουλές που πονάνε. Εκεί έξω χιλιάδες σαν εμένα έχασαν κάποιο που αγαπούσαν. Το κοινό που  έχουμε όλοι εμείς που πενθούμε είναι οτι χάσαμε κάποιον δικό μας από μία βλακεία, από κάτι που θα μπορούσε να αποφεχθεί. Ξεχωρίζω από τους άλλους που πενθούν αυτή την ημέρα γιατί το δικό μου άτομο δεν έφυγε εξαιτίας μιας ασθένειας.

Αλλά ας μιλήσουμε για την πλειονότητα και τον δικό τους πόνο. Η 1η Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Η ασθένεια που εμφανίσθηκε και στις αρχές της δεκαετίας του 80 και με την άφιξη της σκόρπισε το θάνατο. Τα χρόνια που περάσαν ήταν γεμάτα ενημέρωση, πρόληψη και γνώση. Η Δεκαετία του 80 μεγάλωσε τα παιδιά της με τον τρόμο της ασθένειας.

Με τα χρόνια που περάσαν κάποιοι επαναπαύθηκαν και η ασθένια εξαπλώθηκε. Στον καιρό που έχουμε το Blog είδαμε άτομα να μιλάνε για το AIDS λες και ήταν κάτι που δεν μεταδίδεται σεξουαλικά, κάποιοι πιτσιρικάδες μιλούσαν λες και η ασθένεια ήταν Stae of Mind και όχι κάτι αληθινό. Σύντομα ξεπήδησαν και οι Αρνητές του AIDS που μίλησαν για μια ψευδασθένια με πρωτοπαλίκαρο μια Ελληνίδα συντάκτρια. Η Μαίρη Παπαγιαννίδου με τα βιβλία και τα άρθρα της ενθάρρυνε πολλούς ασθενείς να μην ακολουθήσουν τη φαρμακευτική τους αγωγή. Τραγική ειρωνεία η ίδια πέθανε το 2012.

Όπως και να έχει, η ασθένεια ακόμη είναι εδώ μαζί μας και για ακόμη μια χρονιά η 1η Δεκεμβρίου δεν είναι η Παγκόσμια ημέρα που νικήσαμε το HIV και το AIDS. Οι φετινές στατιστικές έδειξαν μειωμένους αριθμούς νέων θυμάτων του υιού HIV αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα νούμερα δεν ήταν υψηλά για μια μικρή χώρα σαν τη δική μας. 

Το μεγαλύτερο όπλο μας σ'αυτή την ασθένεια είναι η γνώση, η ενημέρωση και η προστασία. Κάθε χρόνο στην χώρα μας χάνουμε πολλούς ανθρώπους που αγαπάμε από τον υιό του HIV. Κάθε απώλεια μετράει. Ακόμη και ένας είναι πάρα πολλοί. Μην αφήνετε τη λήθη να κερδίζει, διδάσκουμε, ενημερώνουμε, προστατεύουμε. Το πιο δυνατό μας όπλο είναι η Πρόληψη.

Εύχομαι, κάθε χρόνο τέτοια ημέρα να είμαι η μόνη που πονάει και πενθεί και η 1η Δεκεμβρίου να γίνει μία ημέρα Μνήμης και Νίκης της ανθρωπότητας. 

υγ. "ήθελα να γράψω πως μακάρι να μη με άφηνε η Dannossiel μόνη αυτή την ημέρα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, ακόμη και αν ήμουν μαζί της πάλι θα έκλαιγα."