Ας λέγωσεν μια ιστορίαν....

Δεν έχω κάνει πολλά ταξίδια, δεν έχω περπατήσει πολλούς δρόμους, δεν έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία που έχεις να πεις πολλά γι' αυτά που έζησες αλλά σου έχω μια μικρή ιστορία από τη ζωή μου. Μια ιστορία που ίσως κάποτε μπορεί να την πω χιλιάδες φορές στα εγγόνια μου...

Της πρώτης μου ζωής το ταξίδι στο εξωτερικό ήταν στις Βρυξέλλες με μια αποστολή 100 Ποντίων από την Ελλάδα. Στο πλοίο μέσα μαζευτήκαμε στο σαλόνι. Ένα σαλόνι γεμάτο άντρες, οδηγοί κυρίως από φορτηγά, νταλίκες. Σοβαροί, με άγρια χαρακτηριστικά. Με πρόσωπα θαρρείς και τα ταξίδια που έκαναν περνούσαν από πάνω τους. Εκεί κέντρισε την προσοχή μου ένας κύριος, ψηλός, νευρικός κάπως. Πήγαινε πέρα δώθε, μιλούσε με τον έναν έφευγε, μιλούσε με τον άλλον έφευγε.

Οι άλλοι οδηγοί έδειχναν δυσαρεστημένοι με την παρουσία του. Ήταν διαφορετικός από τους άλλους, τα ρούχα του δεν ήταν προσεγμένα, ήμουν σίγουρη πως μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ. Όλοι τον απόφευγαν, δεν τον ήθελαν. 

Δίπλα μου άρχισαν να μαζεύονται οι συνταξιδιώτες μου, βγάζει ο Θεόφιλος τον κεμεντζέ και αρχίζει να τον κουρδίζει.  Στο άκουσμα του ήχου της λύρας, ο νευρικός κύριος κοιτάζει προς το μέρος μας, έγειρε το κεφάλι του να δει καλύτερα. Σιώπησε η λύρα και εκείνος έστρεψε το βλέμμα του προς τα κάτω και αποτίναξε την ιδέα πως άκουσε κάτι οικείο. Η λύρα ήχησε και πάλι, τώρα ο Θεόφιλος άρχισε να παίζει το πρώτο τραγούδι. Το βλέμμα του, άγνωστου οδηγού, άνοιξε. Είμαι σίγουρη πως διάβασα την σκέψη του. "Δεν ήταν ιδέα μου" έλεγε εκείνη, σε κάποια γλώσσα που δεν ήξερα.

Σηκώθηκε, οι οδηγοί που τον ήξεραν έστρεψαν το βλέμμα τους προς το μέρος του. Σηκώθηκε, πλησίασε, ήρθε δίπλα μου και με ρώτησε σε βαριά αλλά καθαρά ποντιακά αν μπορούσε να κάτσει δίπλα μου. Έκανα χώρο και του έδωσα την καρέκλα. Κανείς από αυτούς που ταξιδεύαμε μαζί δεν τον πρόσεξε. Άρχισε ο Θεόφιλος να τραγουδάει. 

Ξαφνικά βλέπω τους οδηγούς που μας κοιτούσαν να στρέφονται προς τον άγνωστο δίπλα μου. Πρώτη φορά είδα τόσα ταυτόχρονα σαστισμένα βλέμματα. Ο κύριος με την άγρια όψη μου άρχισε να δακρύζει. Αυτός ο κύριος που δεν τον συμπαθούσε κανένας, που όλοι τον απόφευγαν, αυτός ο κύριος που έμοιαζε σαν να κατέβηκε από βουνό άγριων εγκληματιών, δάκρυζε μπροστά μου. Τα έχασα. Σταμάτησε η λύρα και πλέον όλοι άφωνοι τον κοιτούσαμε. 

Τότε αυτός ξέσπασε και κλαίγοντας μας είπε με σπασμένη τη φωνή και γεμάτα δάκρυα  τα μάτια... "Αδέλφια μου, τόσα χρόνια κάνω αυτό το ταξίδια, έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Πρώτη φορά συναντάω ανθρώπους σαν εσάς"....  Η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη. Εγώ πρώτη φορά έβλεπα Πόντιο. Αληθινό Πόντιο, έναν Πόντιο που δεν έφυγε ποτέ. Οι άντρες που ταξίδευαν μαζί μας τον προσκάλεσαν κοντά τους, τον αγκάλιασαν σαν χαμένο αδελφό. Σπάραξε η ψυχή μας εκείνο το βράδυ. Γλεντήσαμε και τραγουδήσαμε σαν να γύρισε ο συγγενής μας από την ξενιτιά. Εκείνη τη στιγμή  παύσαμε να είμαστε οτιδήποτε. Εκείνη τη στιγμή ήμασταν απλά Πόντιοι.

Ας τελειώσω την ιστορία εδώ. Συνοδοιπόροι μου στο ταξίδι εκείνη την ημέρα ήταν ο κύριος Χάρης, ο κύριος Στάθης, ο κύριος Στέφανος, η θεία Βούλα, ο κύριος Μπάμπης, η  κυρία Πόπη και ο κύριος Σταύρος και όλοι οι Πόντιοι που κρύβονται στα βάθη της ψυχής μου και του συλλογικού ασυνείδητου μου. Τους παραπάνω ανθρώπους που ανέφερα ονομαστικά και με δίδαξαν, με φρόντισαν, με αγκάλιασαν και μου ψιθύρισαν τρυφερά να μη χάσω την ελπίδα μου μπορείτε να τους δείτε στη σελίδα της εκπομπής Ορίζοντας και αυτοί είναι ένα μικρό ελάχιστο δείγμα από τη φλόγα που έχει μέσα της η Ποντιακή Ψυχή. Όποια και αν είναι η λέξη που θα χρησιμοποιήσει για να κρύψει την αλήθεια, εμείς θα είμαστε εδώ και θα διδάσκουν ιστορία στα παιδιά μας.