Εύζωνοι και Εύζωνες

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα στο Σύνταγμα για να συναντήσω μια φίλη που ήρθε από το εξωτερικό. Έτσι πήγα και εγώ σαν καλή τουρίστρια να δω τους Ευζώνους που κάθονται μέσα στη ζέστη και που δίνουν τόσο μεγάλη χαρά στους τουρίστες όλου αυτού του κόσμου. Εκεί ένας γοητευτικός νεαρός του στρατού έδινε εντολές στα υπέροχα Ελληνοπρεπέστατα Ελληνικά του στους τουρίστες και με εντυπωσίασε το στυλ που τους μιλούσε. Ευγενικός αλλά συνάμα αυστηρός, με τη φωνή κομπλεξικού στρατιωτικού που δίνει εντολές στους ψάρακες στο στρατόπεδο. Έκατσα λίγη ώρα να παρακολουθώ το θέαμα μέχρι που ο νεαρός αυτός έδωσε την εντολή σε ένα ψαρωμένο τουρίστα "Μίστερ, νο σελφης γουιθ δε γκαρντς" Δεν μπόρεσα λύγισα, άρχισα να κλαίω από τα γέλια.....ευτυχώς το ίδιο έκανε και η παρέα νεαρών δίπλα μου, που από ο,τι κατάλαβα ήρθε από το χωριό να δει τον νεαρό αυτό με την στρατιωτική στολή.

Μιλώντας για χωριό, χθες το απόγευμα επισκεφθήκαμε το δικό μας χωριό, όπου μας είχε καλέσει ο ξάδερφος Flipper (οι παλιοί αναγνώστες θα τον θυμούνται αυτό τον Άθλιο Γιο τον είχαμε μερικές φορές Guest Blogger) για το προγλεντι του γάμου του. Έτσι βρεθήκαμε στο ακριτικό μας χωριό τους Εύζωνους. Το χωριό μας φτιάχτηκε από Ποντίους πρόσφυγες που ήταν συνηθισμένοι στα δύσκολα και παρόλο που δεν είχε βουνά ήταν κυκλωμένο από τα βουνά της τότε Γιουγκοσλαβίας....ή ότι ήταν εκεί το 22...Το χωριό αναπτύχθηκε, μεγάλωσε και όταν ήρθε η μόδα της πόλης, άδειασε και παράκμασε. Ωστόσο κάποιοι συγγενείς έμειναν εκεί να φυλάνε τα σύνορα και το ίδιο το χωριό.\

Τον τελευταίο καιρό οι Ευζώνοι υποδέχθηκαν νέο κύμα προσφύγων. Αυτή τη στιγμή το  95% των κατοίκων είναι Σύριοι. Οι περιγραφές των συγγενών μας είναι απλές, μια μέρα εμφανίσθηκαν όλοι αυτοί οι νέοι με τα παιδιά τους από την Συρία. Εμφανίσθηκαν από το πουθενά και κάθε ημέρα εμφανίζονται και άλλοι. Βγαίνουν μέσα από το δάσος, μέσα από τα ρέματα. Έτσι το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας στη χώρα και το τελευταίο πράγμα όταν φεύγεις είναι αυτοί.

Χαμένες ψυχές τους λένε στο χωριό, περιφέρονται όλη μέρα στους δρόμους, περπατούν μέχρι να φουσκώσουν τα πόδια τους και μετά γυρίζουν πίσω, και αυτό γίνεται για ημέρες. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι κάτοικοι στους Ευζώνους ξέχασαν τις ημέρες τις προσφυγιάς, βλέπεις πέρασαν και 96 χρόνια από τότε. Οι πρόσφυγες της Συρίας πάλι, έχουν εγκατασταθεί προσωρινό όπου βρουν. Σε εγκατελημένα κτίρια, στα ξενοδοχεία και δίπλα από την Εθνική οδό. Προσπαθούν να βρουν άκρη για το πως θα φύγουν.

Στην Βουγλαρία οι γείτονες των συνόρων τους κυνηγάν με τα αυτοκίνητα και τους σκοτώνουν, στην Αλβανία τους πυροβολούν εν ψυχρών, ενώ στα Σκόπια τους κλέβουν τα λεφτά και τους γυρνάνε πίσω. Δεν έχω δει τέτοιες εικόνες εξαθλίωσης και δεν μπορώ να της δεχτώ. Ούτε οι κάτοικοι στους Ευζώνους μπορούν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι λιγοστοί και οι περισσότεροι σε πολύ μεγάλη ηλικία. Ωστόσο αν δεν γίνει κάτι σύντομα, τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα. Κάθε μέρα ο αριθμός αυξάνετε,

Είναι εύκολο όταν περνάς καλά να ξεχνάς αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Εμείς μια χώρα που τόσα χρόνια υποδεχόμασταν πρόσφυγες, μια χώρα που εμείς οι πρόσφυγες φτιάξαμε, τώρα καθόμαστε να κοιτάμε αμέτοχοι.

Δεν χρειάζεται να πας τόσο μακριά όσο στα σύνορα,  το ίδιο συμβαίνει και στην Θεσσαλονίκη. Όχι πολύ μακριά από τα σπίτια σας. Μην παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω τους.  Κοίτα προσεκτικά τα κουρασμένα κορμιά τους και κοίταξε στα μάτια τους, αυτά τα παιδιά έχουν χάσει την δύναμη τους αλλά στα μάτια τους δεν έχει χαθεί ακόμη ούτε η ελπίδα ούτε το κουράγιο...κάτι που δεν το βλέπεις στα μάτια του Έλληνα.

Φύγαμε από το χωριό αργά τη νύχτα...μας αποχαιρέτησε η φιγούρα ενός νεαρού Σύριου να περπατάει δίπλα στον δρόμο. Φύγαμε από το πρόβλημα...χωρίς να προσφέρουμε λύση.