Την παλεύει κανείς?

Αυτό αναρωτιόμουν σήμερα μαζί με μια άλλη γαμάτη ξα μου,τη Μάρθα.Σκεφτόμασταν όλες τις καμμένες βραδιές που χαμε βγει έξω με τρελή διάθεση και καταλήξαμε σπίτια μας πάλι με τρελή διάθεση αλλά με την κλινική της έννοια.Ένα βράδυ την προηγούμενη βδομάδα ήμασταν σ ένα baraki και κοντεύαμε να πεθάνουμε απ τη βαρεμάρα."Τι κάνουμε εδώ?"τη ρώτησα με απόγνωση."Κάνουμε ότι βγήκαμε έξω και περνάμε καλά.Σε λίγο απλά θα πάψουμε να προσποιούμαστε και θα πάμε για ύπνο"είπε.Αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μας...Καταλήξαμε μ ένα φίλο μας σ ένα άλλο μαγαζί...Εκεί μου την έπεσε ένας κοκάκιας αγγλοκύπριος με 2 παιδιά.Η Μάρθα στάθηκε πιο τυχερή.Της την έπεσε ένας επίσης Κύπριος που έμοιαζε με τον evil twin του Ιησού(αυτό δεν τον έκανε σέξυ ή ενδιαφέροντα αλλά απλά άσχημο).Γυρίσαμε σπίτι μου μ ένα βλέμμα γεμάτο απαιδιοδοξία και αποθάρρυνση.Παλι τα ίδια και χειρότερα.Το μόνο καλό απ την όλη βραδιά ήταν η παραδοχή της Μάρθας:"τελικά δεν ευθύνονται τα μαγαζιά που πηγαίνεις για το ότι πάντα πέφτεις σε περιπτωσάρες.Η φάτσα σου θα φταίει".Ωραία.Τώρα θα πηγαίνω dizzy ανευ ενοχών...