Περί τρομοκρατίας και αποσύνθεσης

Έτσι προαποφασίσαμε μια ημέρα να κάνουμε την Θεσσαλονίκη μια πιο δημοκρατική πόλη.
Ξεκινήσαμε με το άγαλμα του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην πλατεία δημοκρατίας (γνωστή και ως Βαρδάρης). Κόψαμε το κεφάλι του υπέροχου αυτού αγάλματος, και φορέσαμε στον Μέγα αυτό βασιλέα εσώρουχα και ζαρτιέρες. Δεν μπορεί ολόκληρη γοργόνα στην Κοπεγχάγη να αποκεφαλίζεται κάθε τόσο και ο δικός μας ο Μέγας Βασιλέας να μην το κάνει ούτε μια φορά. Μας έδειξαν και στις ειδήσεις αλλά φορούσαμε κράνη και γλάστρες στο κεφάλι.

Την επόμενη φορά αγριέψαμε τα πράγματα, ο τοπικός άρχοντας και μέγας αοιδός έβαλε 2 διμοιρίες των Ματ και 1 του ελληνικού στρατού να φυλάει το άγαλμα. Η Dannosiel έπρεπε να θυσιαστεί. Τους ξελόγιασε όλους και όσου τους μάθαινε τα κόλπα της θεάς Καφροδίτης εγώ αποκεφάλισα το άγαλμα για ακόμη μία φορά.

Κουρασμένες και ταλαιπωρημένες ξηλώσαμε όλες της ταμπέλες με βασιλικά ονόματα και κάψαμε το ξενοδοχείο της Queen Olga. Αυτό ήταν ο πλέον δημοκρατικός λαός της Θεσσαλονίκης μας καταδίκασε σε αιώνια κάθειρξη μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας μόνο εκπομπές τύπου Λιακόπουλου και κανάλια τύπου Τηλεαστι. Δεν αντέξαμε για πολύ και γίναμε και εμείς δημοκρατικοί. από τότε προσκυνάμε μόνο την εικόνα του Μέγα Κοκού και κάναμε τατουάζ τον Νικόλα.

Το πλήγμα στην οικογένειά ήταν μεγάλο. Κανείς δεν μας αναγνώριζε... μόνο ο πατέρας κοουμούνι ήξερε ότι η Δημοκρατική Προπαγάνδα δεν έπιασε σε εμάς. Καλεσμένες ενός άλλου τοπικού Φεουδάρχη δεξιωθήκαμε στο παλατάκι της παραλίας. Αυτή ήταν και η ευκαιρία μας...... Δύο ώρες μετά όλη η Καλαμαριά κοιτούσε με δέος τις φωτιές που ξεπηδούσαν και τα μάρμαρα να χορεύουν καθώς η οροφή πλάκωνε τους καλεσμένους.

Έτσι για ακόμη μία φορά οι Άθλιες κόρες της μάνας Φύσης έσωσαν την κατάσταση.