Να και μια φορά που δεν χρειάστηκε να ξεσπιτωθώ για να δω τους λατρεμένους.
Ήρθαν και η Θεσσαλονίκη τους υποδέχτηκε μ ανοιχτές αγκάλες αλλά για κάποιο λόγο σε κλειστό χώρο...
Ο κόσμος πολλής,ενθουσιώδης και κυρίως μικρότερος από μένα...Μια πρώτη φριχτή υποψία ότι παραγέρασα γι αυτά τα πράματα.
Η ξαδέρφη μου που μόλις έβγαλε το λύκειο γυρναέι και με(sic!) λέει"ετοιμάσου να τρέξουμε με το που ανοίξουν οι πόρτες".Μένω χαζεμένη να την κοιτάω σα να φοράει κόκκινη φόρμα εργάτη με τεράστια πράσινα πουά και αντί να μιλάει να εκτοξεύει πράσινες μύξες παντού(στον ίδιο τόνο με τα πουά του διαβόλου).Λες και δεν ήτο αρκετό το γεγονός ότι μπαστακωθήκαμε απ τις 6 εκεί ενώ οι πόρτες άνοιγαν 7 30 και η συναυλία άρχιζε 9 30.Μετά ανακοινώνει ότι έχει ήδη πάρει εισιτήριο για metallica.Δεύτερη φριχτή υποψία ότι παραγέρασα-τείνει προς βεβαιότητα πια-όπως βέβαιη είμαι ότι η erisabetsu δεν θα της το συγχωρήσει ποτέ...
Aφού σαν γνήσια υπερήλιξ έκανα έναν αναγνωριστικό γύρο για να βρω τις τουαλέτες,γύρισα στη σειρά με τα ανήλικα και έκανα υπομονή...Άνοιξαν οι πόρτες και όλη η κόλαση ξεχύθηκε...Καταφέραμε να βρούμε μια πολλή καλή θέση απ την άποψη ότι ήτο κοντά στη σκηνή και πολλή κακή σπ την άποψη ότι ήταν σαφώς πιο εύκολο να πεθάνεις αβοήθητος απ το να φτάσεις στην έξοδο που απήχε με χαλαρό τζοκινγκ γύρω στο πεντάλεπτο...Ένα άγχος,μια κλειστοφοβία,ένα κάτι αρχίζει να με γαργαλάει κι ακόμη δεν έχει σφίξει ο κλοιός.Τελικά ο χώρος φουλάρει,γεγονός που με χαροποίησε για τους placebo αλλά που έκανε την αγοραφοβία πιο έντονη...
Φτάνει η πολυπόθητη ώρα που σε κάνει να ξεχνάς αναμονή,άκυρα support,ατελείωτα soundchecks,το μπροστινό ζευγάρι που δεν κατάλαβε ότι άρχισε η συναυλία και συνεχίζει απερίσπαστο το χαμούρεμα,τον διπλανό σου που ζέχνει κλπ...
Τα φώτα σβήνουν.Μπαίνει ο Steve,ακολουθεί ο συμπαθέστατος Stefan(που όμως αυτή τη φορά δεν έκανε τον κλασσικό κι αγαπημένο gay dance όπως τον αποκαλεί και ξενέρωσα)και στο τέλος ο BRIAN...Ο μικροσκοπικός,αγαπημένος,θεατρικός,χαρισματικός τραγουδιστής...
Έλιωσα...
Στην κυριολεξία...Η θερμοκρασία με μετριοπαθείς εκτιμήσεις αγγίζει τους 45 βαθμούς κι o στίχος από το space monkey:"raising the temperature one hundrend degrees" αποκτά ξαφνικά το πραγματικό του νόημα.Τα μαλλιά του Brian στάζουν αλλά είναι υπέροχα σ αντίθεση με τα μαλλιά του μπροστινού που στάζουν πάνω σου κυρίως.
Αλλά ας σταματήσω να κάνω σαν γκρινιάρα γριά...Οι placebo για μια ακόμη φορά δείξαν πόσο επαγγελματίες είναι.Σε κάθε συναυλία γίνονται και καλύτεροι(σ αντίθεση πχ με τους HIM που είμαι σίγουρη ότι ο Vile στην επόμενη συναυλία θα πεθάνει στη σκηνή),πάντα με όρεξη και με σεβασμό για το κοινό που όντως άξιζε το χειροκρότημα που μας χάρισε ο Brian στο τέλος κυρίως γιατί επιβιώσαμε με κάποιες εξαιρέσεις που μεταφέρθηκαν λιποθυμισμένες έξω.
Άκουσα επιτέλους live το i know και το twenty years ενώ κλασσικές αξίες όπως το without you i m nothing με συγκίνησαν μέχρι δακρύων αλλά δεν έκλαψα κυρίως επειδή είχα αφυδατωθεί.Παίξαν σχεδόν όλο το meds αλλά δεν με χάλασε καθόλου καθότι πρόκειται για τρελό album απλά...Tα bitter end και special k ξεσήκωσαν τον κόσμο που χοροπησούσε all over αλλά με σαφή προτίμηση πάνω στα πόδια μου.Γενικά δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο(εκτός ίσως απ την ξαδέρφη μου που ήθελε ν ακούσει το post blue αλλά αυτή θα πάει metallica άρα καμία συμπόνοια από μένα)...
PLACEBO είστε Θεοί και το ξέρω ότι θα ξανάρθετε Θεσσαλονίκη να με δείτε.
Επίσης το ψήνω να κατέβω Αθήνα που παίζουν σε κάτι ώρες...
ΓΙΑ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ BINTEO:
(SEE YOU AT THE BITTER END ΤΡΑΓΟΎΔΗΣΕ Ο BRIAN ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ...UNTIL THEN BRIAN...)
