Περί πνευματικού αυνανισμού και ευγενούς καφρίλας

Αφού κανονίσαμε το θέμα του Μεγαλειότατου και ό,τι τραγικό θύμιζε τη γαλαζοαίματη φαμίλια κοιμηθήκαμε για 3 μέρες προκειμένου να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας."Έχει πολλή δουλειά αυτή η πόλη"σκεφτόμαστε και λέμε να πάμε για καμιά μπύρα.Κατηφορίζοντας την πολύχρωμη,εναλλακτική Ναυαρίνου με τον αξιαγάπητο λαό της συναντάμε γνωστούς και απο κει που μασταν 2,γίναμε 3 και μετα καμιά δεκαπενταριά.Όλοι με την ίδια ιδέα στο μυαλό.Σταματάμε σε ένα περίπτερο για καύσιμα.Με τις μπύρες μέσα στις πλαστικές,διάφανες,κιτς σακκούλες συνεχίζουμε την περήφανη κάθοδο.Στα fena fresh κάνουμε μια στάση για να γελάσουμε λίγο με τις τιμές ενός απλού μακό μπλουζακίου που κάνει 150 ευρώ κι ενος ζεύγους αθλητικών σε διακριτικό ασημί και χρυσό στην προνομιακή τιμή των 329 ευρώ.Με το βλέμμα θολό απ την απορία σχετικά με το πόσο ψωνισμένος και νεόπλουτος πρέπει να σαι για να αγοράζεις οτιδήποτε από κει συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε.Είμαστε κοντά πλέον.Μετά από λίγο φτάνουμε στο Goldfish.Χωρίς βιασύνη περνάμε στο απέναντι πεζοδρόμιο και την πέφτουμε εκεί με τις μπύρες ενώ έχουμε για θέα τoν τρεντυ λαό που συνωστίζεται σε 5 τετραγωνικά πεζοδρομίου προκειμένου να προσποιηθεί ότι περνάει καλά και να πληρώσει τη μπύρα 7 ευρώ.Στα βλέμματα τους δεν υπάρχει η περιφρόνηση που θα θελαν να δείξουν αλλα η παραδοχή ότι όντως είναι γελοίοι όπως στοιβάζονται εκεί λες και είναι υποχρεωμένοι.Μερικοί που έχουν ελπίδες ακόμη να γίνουν άνθρωποι περνάν απέναντι,κερνάν ένα princάκι και μοιράζονται μια μπύρα μαζί μας ενώ από ένα παλιό ραδιοφωνάκι ακούγονται οι peppers.Τρελά κέφια εκείνο το βράδυ...Σειρά έχει το My Place...