Train "trip" to Sonisphere

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς είχε η Dannossiel την φαεινή ιδέα να πει "Πάμε στο Sonisphere της Βουλγαρίας" και να της πω " Πήγαινε εσύ και εγώ θα έρθω μαζί σου για να δω τη φίλη μου τη Μιχαέλα".

Η διαδρομή:

Έτσι και έγινε και ο εφιάλτης ξεκίνησε. Μέσα σε ένα βαγόνι του ΓΑΜΟΣΕ με άλλα 118 άτομα. Στην πλειοψηφία τους Έλληνες Μεταλάδες και πολύ λιγότεροι Ρομανογυφτοβουλγαροι. Αφού παστωθήκαμε σαν τις σαρδέλες ξεκινήσαμε το μαρτυρικό ταξίδι προς τα σύνορα. Η αλήθεια είναι ότι γνωρίσαμε πολλά ενδιαφέροντα άτομα (δύο). Αφού πρότινος ξήλωσα από τις θέσεις μας μια ολόκληρη οικογένεια Ρουμανογυφτοβουλγαρων ταλαιπωρημένων ανθρώπων βρήκαμε θέσεις για τους κώλους μας. Το τρένο - κονσέρβα στα σύνορα αυξήθηκε και οι κακόμοιροι μεταλάδες μπορέσαν να απλώσουν τα φιλήδονα κορμιά τους και να φθάσουμε επιτέλους στην πάλαι ποτέ κομουνιστική πρωτεύουσα της Βουλγαρίας με τα ποτισμένα με κατουρλίλα ρουθούνια μας.

Οι ενδιαφέροντες τύποι και το πόδι της γύφτισσας γιαγιάς που φορτωθήκαμε.

Στην επιστροφή προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για να βιώσουμε την ίδια τραγικότητα. Ωστόσο βρεθήκαμε προ εκπλήξεως όταν είδαμε την ίδια ξηλωμένη ταλαίπωρη οικογένεια και ένα άδειο τρένο που όμως βρομούσε το ίδιο. Στο ταξίδι της επιστροφής γνωρίσαμε επίσης ενδιαφέροντα άτομα (δύο και όχι τα ίδια). Το άνετο ταξίδι μας στιγματίστηκε απο την φυσική τάση του τρένου να σταματάει όπου έβρισκε σταθμό ή έστω δείγματα ανθρώπινου πολιτισμού (ακόμη και αν αυτά ήταν πόλεις φαντάσματα). Αισίως μετά απο 25 στάσεις φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη.

Σε γενικές γραμμές μπορέσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν και εν μέρει να κατανοήσουμε τον τρόπο μεταφοράς των Εβραίων προς τα πάρκα αναψυχής του Αουσβιτς και των Ινδών προς την επαρχία Παντζάμ.

Η συναυλία:

Στη συναυλία παρευρέθηκε μόνο η ηρωική Dannossiel.

Το στάδιο:

Η συναυλία έγινε στο στάδιο Vasil Levski και όχι στο Vasilevski που νομίζαμε. Η προσέλευση ξεκινούσε απο τις τρείς και στην είσοδο μπορεί να μη σου έλεγαν που κάθεσαι αλλά φρόντιζαν να σου πάρουν κάθε μπύρα και ομπρέλα που κουβαλούσες μαζί σου (κάτι που εγώ ήξερα αλλά δεν μπορούσα να το πω χάρη στην έλλειψη roaming της Dannossiel). Στο στάδιο έβλεπες οικογένειές Βούλγαρων που πήγαν με τα παιδιά τους λες και θα ακολουθούσε παιδική παράσταση. Οι Βούλγαροι ήταν τόσο ήσυχοι που δεν έπεσε ούτε λίγο ξύλο οπότε ίσως δικαιολογείται και η παρουσία των παιδιών στον χώρο. Οι γενναίοι Έλληνες που πήγαν στην αρένα με σκοπό να δημιουργήσουν καυτά mosh pits απέτυχαν εν μέρει, αλλά είχαμε μερικά ωραία πλάνα με Ελληνικές σημαίες.

1η Ημέρα

Το γεγονός ότι ήταν τέλη Ιουνίου δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και καλοκαιρινός ο καιρός στη Σόφια. Έτσι την πρώτη ημέρα φάγαμε χαλάζι υπό τους ήχους του Symphony of Distruction των Megadeth. Ειδική μνεία γίνεται στον ατρόμητο άνιωθο που έβγαζε σιγά σιγά τα ρούχα του για να παραμείνει ολόγυμνος και να ξαπλωθεί στη μέση της αρένας εν μέσω σφοδρής χαλαζόπτωσης και χειροκροτημάτων.

ο άνιωθος επι τω έργω

Αφού υποστήκαμε τους Slayer προετοιμαστήκαμε για τους Metallica.Ευτυχώς o Hetfield ήταν αρκετά τεράστιος ώστε να διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού από το σημείο που καθόμασταν. Ωστόσο οι γιγαντοοθόνες κάναν πιο εύκολη την παρακολούθηση της συναυλίας και ένα μεγάλο ερωτηματικό σχηματίστηκε στο κεφάλι μας: Γιατί δεν καθίσαμε σπίτι μας να το δουμε; Εκεί τουλάχιστον δεν θα ήμασταν παγωμένοι και υγροί.

Εγώ παράλληλα τσέκαρα στο twitter απο το σπίτι της Μιχαέλας, τα δρώμενα της συναυλίας προσευχόμενη να νικήσει η Ελλάδα, να μη πάθει πνευμονία η Dannossiel και να έρθει επιτέλους η ώρα να κοιμηθώ.

Αποκορύφωμα της βραδιάς η εμφάνιση όλων μαζί των BIG 4 στη σκηνή μετά απο το κάλεσμα του Hetfield για να τραγουδήσουν το Am I Evil των Diamond Head.

2η Ημέρα

Πλέον προετοιμασμένοι για κάθε καιρικό φαινόμενο και με πολλές σακούλες ελληνικού σουπερ μαρκετ να βάλουμε στα πόδια μας, φθάσαμε στο στάδιο.

Very Professional

Προσπαθήσαμε να μπούμε απο άλλη είσοδο για να κάτσουμε στις στεγασμένες θέσεις αλλά αποτύχαμε. Μπήκαμε απο την σωστή είσοδο και συνειδητοποιήσαμε ότι οι θέσεις μας ήταν στεγασμένες έτσι και αλλιώς πράγμα που δεν το ξέραμε την πρώτη ημέρα. Εννοείται ότι την δεύτερη ημέρα δεν έβρεξε οπότε απολαύσαμε το υπερθέαμα των Manowar που ήρθαν απο την Αμερική για να πουν 4 τραγούδια. Για κάποιο περίεργο λόγο το κοινό απο κάτω δεν το θεώρησε επαρκή λόγο για γιουχάρισμα και περίμεναν αμέριμνοι να δουν τους Rammstein.

Άλλοι δεν το είχαν σκεφτεί τόσο καλά.

Οι Rammstein προσέφεραν απίστευτο θέαμα με πυροτεχνήματα, φόνους, σπερματοχυσίες και απώλειες λοιπών σωματικών υγρών όπως αξίζει σε κάθε γκρουπ που έχει την ευλογία της Θεάς Καφροδίτης. Ο πληκτράς τους στο τέλος ανέβηκε σε φουσκωτό και έκανε boat crowd surfing, ενώ ο κόσμος του πετούσε μπουκάλια μπύρας τα οποία ευθαρσώς άνοιγε και έπινε. Το μόνο παράπονο μας είναι οτι δεν ακούσαμε το Engel. Θα θέλαμε πολύ να πάμε να τους δούμε στην Αθήνα που επιτέλους θα καεί όπως της αξίζει.

Η πόλη

Η πόλη είχε γεμίσει με άτομα από όλο τον κόσμο με κοινό σημείο τα t shirts με metal λογότυπα. Σε κάθε γωνιά υπήρχαν mcdonalds και Έλληνες μεταλάδες. Πολύ ζηλέψαμε που είχε KFC και Dunkin Donuts είναι η χαρά κάθε αμερικλανόπληκτου και η κατάντια του κομμουνισμού. Είμαστε σίγουρες οτι η Αμερική ήθελε την κατάρρευση του, για να γεμίσει τις χώρες με αυτές τις αλυσίδες.

McDonald Τσέπης στον σταθμό των τρένων.

Εντύπωση μας έκανε ότι παντού υπήρχαν παγωτατζίδικα, μαγαζάκια τύπου περιπτέρου που πουλούσαν πίτσες, τυροπιτάκια και ξηρούς καρπούς.

1,50 Λέβα (75cents) για ένα κομάτι υπερτεράστιας πίτσας

Ενώ οι τηλεφωνικοί θάλαμοι - ανθοπωλεία έδιναν μια χρωματιστή πινελιά στους δρόμους.

Τηλεφωνικός θάλαμος - ανθοπωλείο.

Όχι τσιγάρα εδώ φίλε, πιο κάτω.

Όχι εδώ ρε πιο κάτω.

Εγώ έχοντας το σύνδρομο "θα δοκιμάσω όλες τις τοπικές γεύσεις" κατέληξα να τρώω σούσι για πρωινό, πίτσα, κινέζικο, kfc και ντονέρ για μεσημεριανό (Παρόλο που μείναμε μόνο 2 μεσημέρια στη πόλη). Τελικά η κουζίνα τους μοιάζει πολύ με την δική μας. Παράλληλα κατάφερα να τρομάξω τον μόνο Ιάπωνα τουρίστα που ήρθε για το sonisphere μιλώντας του ενθουσιασμένη Ιαπωνικά και αφήνοντας τον μαλάκα να με ρωτάει "Γιατί μιλάς ιαπωνικά;"... (το ίδιο θα κάναμε και εμείς αν σε επίσκεψη μας στην Κορέα συναντούσαμε Ιάπωνα να μας μιλάει ελληνικά).

Όταν σου λέω κάτω το εννοώ.

Κάθε δεύτερο μαγαζί ήταν παπουτσάδικο, τα καταστήματα με ρούχα ήταν για ασθενικές - ανορεξικές εφήβους αν και είδαμε αρκετές ευτραφείς Βουλγάρες (οι πιο πολλές μεγαλύτερης ηλικίας).

Bulgaria's nex top model.

Οι άνθρωποι:

Με εξαίρεση των ατόμων που μας φιλοξενήσανε και τους ευχαριστούμε πολύ, η συντριπτική πλειοψηφία των Βούλγαρων είναι αγενείς, αργοί και δεν μιλάνε Αγγλικά. Είναι φανερό ότι ο κουμμουνισμός τους κατέστρεψε. Μόνη όαση μέσα στη μιζέρια μας ήταν ο ιδιοκτήτης του Sushi Bari Oki Sushi.

Sushi for breakfast! Hell Yeah!

Επίσης όποιος περιμένει ξανθούς γαλανομάτες (τεράστιους σλάβους) να πάει στο Exit Festival στη Σερβία, γιατί οι περισσότεροι Βούλγαροι είναι μελαμψοί, με όχι κολακευτικό τρόπο, όπως οι γύφτοι. {εγώ τους βρήκα τεράστιους, η Dannossiel τους βρήκε κοντούς}.

Τα κτίρια:

Τα περασμένα κομμουνιστικά τερατουργήματα δεν εμπόδισαν την ομορφιά των μικρών νεοκλασικών κτιρίων. Το κέντρο της Σόφιας είναι πολύ πιο ευρωπαϊκό απο αυτό της Θεσσαλονίκης. Μας έκαναν εντύπωση οι μεγάλοι κοινόχρηστοι χώροι (πάρκα, πλατείες, δρόμοι), η έλλειψη αυτοκινήτου απο το κέντρο (ωστόσο δεν ξέρουμε αν αυτό έγινε επειδή οι Βούλγαροι δεν έχουν αμάξια), τα άσχημα τραμ και λεωφορεία, ενώ σε πολλά σημεία νιώσαμε ότι βρισκόμασταν στην Ελλάδα λόγω της δυνατής παρουσίας των Ελληνικών επιχειρήσεων στη πόλη.

Εμπορική απέναντι στον Γερμανό.

Cosmote?

Τα περίχωρα της πόλης κοσμούνταν από τις εργατικές κατοικίες του κομμουνισμού που παρόλη την φτώχεια του εξωτερικού τους, είχαν σε κάθε μπαλκόνι δορυφορική. Η Μιχαέλα που με φιλόξενησε είπε ότι πολλά σπίτια απο μέσα είναι πολύ όμορφα και ας μη φαίνεται απ' έξω.

Κατοικίες στα περίχωρα.

Τα κανάλια:

Αφού δεν πήγα στη συναυλία είδα τηλεόραση....Μου έκανε εντύπωση το κανάλι που έπαιζε μόνο κωμωδίες, μόνο ταινίες sci fi, μόνο folk μουσική, μόνο balkan music, το βουλγάρικο MAD, το κανάλι του Κυριακού που φαινόταν καλύτερο από αυτό της Ελλάδος, το MTV που σίγουρα ήταν καλύτερο καθότι Αγγλικό καθώς και η τραγικότητα της μεταγλώττισης των ταινιών. Μου ήταν τραγικό να βλέπω τον Οράτιο να μιλάει βουλγάρικα στο CSI Miami.

Συμπεράσματα:

1. Δεν ξαναπάμε με τον ΓΑΜΟΣΕ στη Βουλγαρία.
2. Οι Βούλγαροι έχουν καλύτερες συναυλίες και φεστιβάλ.
3. Οι Βούλγαροι ακούν ΟΛΟΙ Μέταλ
4. Η πόλη βρωμάει MCdonald
5. Παντού πουλιέται Αριάνι (κάτι που σαν πόντιοι εκτιμάμε).
6. Δεν υπάρχουν πουθενά ταμπέλες στα Λατινικά μια που όλοι μπορούμε να διαβάσουμε το Κυριλλικό αλφάβητο.
7. Δεν ήμασταν οι μόνοι Έλληνες που εντυπωσιαστήκαμε με την είσοδο της ταβέρνας 13 stairs
8. Προσοχή στα πατώματα, στα πεζοδρόμια, στους δρόμους και στις πλατείες.
9. Οι Βούλγαροι ταξιτζήδες είναι το ίδιο άθλιοι με τους δικούς μας, σε κλέβουν νόμιμα εκτυπώνοντας φουσκωμένη απόδειξη.
10. Ο Stoyan και o Enzo είναι οι καλύτεροι ταξιτζήδες και αν χρειαστείτε ταξί ενημερώστε μας.
11. Στα καταστήματα μας έλεγαν να προσέχουμε για πορτοφολάδες ωστόσο γενικά νιώσαμε ασφαλείς.
12. Το Metal μας φέρνει πιο κοντά.

Θα ξαναπηγαίναμε στη Βουλγαρία για συναυλία;

Ναι...και αν δεν ήταν η Kavarna τόσο μακριά θα πηγαίναμε και στο Kavarna Festival.

Που αλλού μπορείς να κάνεις τόσα πολλά ξοδεύοντας τόσα λίγα;

Όμηρε αν διαβάζεις αυτό το πόστ κάνε μας σχόλιο.

Μπαμπά στείλε λεφτά να πάω Rammstein.

Προσοχή ακολουθεί επίθεση ελληνικών προιόντων:

Ο πωλητής μας μιλούσε στα Ελληνικά.

Γύρος Σουβλάκι Σάντουιτς...Ελληνάρας

Τι να πω εγώ δεν τα τρώω αυτά.

Ούτε αυτά

ούτε αυτά.

αυτά ναι.

Κάλας... ούτε καν στον κόπο να αλλάξουν την συσκευασία στα αγγλικά;

Αυτοί το παρακάνανε στη μετάφραση. Μετά τον Uncle Ben
τώρα και ο Uncle Statis.

Παντού υπάρχει ένας κουμπάρος.