Ο αθλητισμός είναι ένα ωραίο μέσο για να προωθείς την ειρήνη. Την φιλία ανάμεσα στα κράτηκαι στην λύση τον προβλημάτων που έχει χώρα στα γήπεδα. Είναι ενας μικρός πόλεμος χωρίς θύματα....
Στα παλαιά τα χρόνια κάθε πόλεμος σταματούσε κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων και όλοι συμμετείχαν ως ίσοι απέναντι σε ίσους.
Η ομάδα της Λάρισας προς τιμήν της αρνήθηκε να αγωνιστεί με ομάδα του Ισραήλ.
Τούρκοι οπαδοί αποδοκίμασαν παίκτες του Ισραήλ.
Ο Ολυμπιακός όμως .... τι έκανε; Φαίνεται γι αυτόν δεν μετράνε οι νεκροί της Παλαιστίνης
μετράνε όμως τα λεφτά από τον αγώνα, τα εισιτήρια και τους χορηγούς.
Δεν ξέρω ποια έιναι η άποψη των αθλητών αλλά σαν επαγγελματίες που είναι θεωρούν σωστό να συμμετέχουν στον αγώνα... Στην τελική αυτοί την δουλειά τους κάνουν.
Όμως πραγματικά ποιος είχε το θράσος για να δώσει την εντολή στην ομάδα να πάει;
Σε έναν κόσμο που οι ίδιοι οι Εβραίοι δεν θέλουν τον πόλεμο φαίνεται ότι ο Ολυμπιακός δεν τον νοιάζει. Αν ο ΠΑΟΚ έπαιρνε τέτοια απόφαση την ίδια μέρα θα έπαυα να είμαι ΠΑΟΚ.
Θα ξεσηκωνόμουν και θα κατέληγα να καίω το παλατάκι.
Ντρέπομαι που ο Ολυμπιακός είναι ομάδα του Ελληνικού πρωταθλήματος.
Ντρέπομαι που ο Ολυμπιακός είναι Ελληνική ομάδα.
Ειλικρινά ντρέπομαι που όσες φορές ο Ολυμπιακός έπαιζε με ξένη ομάδα τον υποστήριζα.
Κρίμα για τους οπαδούς που πιστεύουν σε τέτοια ομάδα.
Τελικά το κόκκινο της φανέλας του Ολυμπιακού έχει γίνει από αίμα νεκρών παιδιών και αθώων θυμάτων. Κρίμα σε όσους μόχθησαν για να γίνει η ομάδα του Ολυμπιακού.
και για να μη ξεχνιόμαστε I am fucking Mat Damon & Ben Afleck etc...
