Τα χειρότερα βιβλία που διάβασα τα τελευταία 3 χρόνια

"Καλημέρα Πιστοί! Μετά από μεγάλη σκέψη και στοχασμό, αποφασίσαμε η φετινή κολωνοσκόπηση έτους να γίνει από Guest Blogger ή καλύτερα από Guest Podcaster. Έτσι καλέσαμε τον Δημήτρη από το Feta Report να μας μιλήσει για τα χειρότερα βιβλία που διάβασε φέτος. Αλλά επειδή είμαστε extra ο Δημήτρης αποφάσισε να μας μιλήσει για τα χειρότερα βιβλία που διάβασε τα τελευταία Τρία χρόνια! Για  την ιστορία παρέα του Feta Report είναι φίλοι μας από το μακρινό Ηνωμένο Βασίλειο οι οποίοι μέσα από το Podcast τους δίνει συμβουλές για όσους σκέφτονται να φύγουν από τη χώρα ενώ παράλληλα είναι το παράθυρο μας για τη ζωή στο νησί."

Guest post, ευχαριστώ το blog που με κάλεσε. Είμαι ο Δημήτρης από το Podcast FetaReport

A literary critic is someone who can't write, but who loves to show he would have been a wonderful writer if only he could!

• Brian Lumley

Δεν με πιάνει ακριβώς γιατί έχω γράψει ένα βιβλίο, αλλά κάλο είναι να το έχουμε υπόψη στην εισαγωγή.

Photo by Fredrick Kearney Jr on Unsplash

Thank you for Being Late: An Optimist's Guide to Thriving in the Age of Accelerations - Thomas L. Friedman 

Τον Thomas Friedman τον είχα ακουστά και είχα διαβάσει μερικά άρθρα του μεταφρασμένα στα Ελληνικά όταν ήμουν πιτσιρίκος. Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συναστρία μιας και τον είχε "ξεμπροστιάσει" ο Nikolas Naseem Taleb ως κοινό παπαρολόγο και επικίνδυνο σε ένα βιβλίο του. Από ένα καπρίτσιο της τύχης τον είχαν καλεσμένο στην εταιρία που δούλευα δύο εβδομάδες αργότερα. Εκεί μας έδωσε ένα βιβλίο στον καθένα μετά την παρουσίαση.

Ο Thomas Friedman είναι εξαιρετικός στο να διηγείται και να λέει ιστορίες, μόνο για αυτό θα συνιστούσα το βιβλίο του σε κάποιον που ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Τα καλά τελειώνουν εδώ. Αυτό για το οποίο τον ξεμπρόστιασε ο Teleb και ισχύει (στο ακέραιο) είναι ότι από αυτά που λέει "δεν τον πιάνουν" δεν τον επηρεάζουν, οπότε λέει ότι βολεύει την ιντελιγκέντσια της χώρας του, και ότι θα αρέσει γενικά σε δημοσιογράφους για να γράψουν άνετα τι καλό βιβλίο είναι αυτό και "πάρτε το". Έχει πχ. στο παρελθόν πει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ θα κάνει καλό σε όλους μας, ότι οτιδήποτε έχει σχέση με την παγκοσμιοποίηση είναι καλό, γενικά πρόκειται για μια χοντρή, αρσενική (σε κάποιο βαθμό τουλάχιστο) έκδοση του Michael Moore και της HIllary Clinton. Αμερικάνικες αρλούμπες, σιγουριά ότι ξέρει το σωστό, επιχειρήματα από εδώ και από εκεί, ιστορίες από τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο που τις δένει μαζί για να φτιάξει κάποιο επιχείρημα με το ταλέντο ενός μοναδικού γλωσσοπλάστη είναι η αλήθεια, αλλά εντελώς στον αέρα από την άλλη. Παράδειγμα αναφέρει ότι είναι 5 οι μεγάλες αλλαγές στον κόσμο σήμερα. Γιατί 5 και όχι 10 ή 8 ή 20; Γιατί με 5 γράφεις ένα καλό βιβλίο και χωράνε άνετα. Ή έχει επιλέξει μια "μαγική" χρονιά που τότε άρχισαν να αλλάζουν όλα, το 2007, κάτι σαν Νοστράδαμος για τεχνοκάγκουρες.

Ένα χαρακτηριστικό τύπων σαν τον Thomas Paparoman είναι ότι όποτε οι προβλέψεις του βγαίνουν λάθος, συχνά, τότε μας εφευρίσκει μια όμορφη δικαιολογία ή μας λέει ότι βγήκαν σωστές αλλά όχι τόσο. Ένα άλλο το οποίο θεωρώ επικίνδυνο είναι η γραμμική αντίληψη ιστορίας.

Ποια θα ήταν μια σωστή τιμωρία του για το βιβλίο που έγραψε: Μιας και του αρέσει τόσο πολύ ο παρεμβατισμός των ΗΠΑ και η Χιλάρι και ο Χουσεϊν Ομπάμα, να μένει για το υπόλοιπο της Ζωής του σε χώρες που το καθεστώς τους δέχθηκε επέμβαση από τις ΗΠΑ: ένα χρόνο Ιράκ, μετά ένα χρόνο Λιβύη, ένα χρόνο Κίεβο, Κόσοβο, κλπ. Όχι στα φρουρούμενα ξενοδοχείο, σε μια κανονική μονοκατοικία/διαμέρισμα εκεί κοντά που σφάζουν αμάχους.

Τι έκανα με το βιβλίο: έγραψα μια επιστολή στην 1η σελίδα στον τύπο που θα το πάρει και το άφησα εκεί που αφήνουμε βιβλία για το επιβατικό κοινό στον σταθμό του Morden (Northern Line νότια).

Blockchain Revolution: How the Technology Behind Bitcoin Is Changing Money, Business and the World - Don Tapscott, Alex Taposcott

Εδώ μιλάμε για κανονική απάτη. Ευτυχώς το πήρα από δανειστική βιβλιοθήκη και δεν εκνευρίστηκα ιδιαίτερα για πεταμένα λεφτά. Όπως έγραψα και στο Goodreads πρόκειται για δύο απατεώνες, πατέρας και γιος ή αδέλφια κάτι τέτοιο, οι οποίοι έχουν την εξής "καριέρα": βρίσκουν το επόμενο πράγμα για το οποίο θα γίνει ντόρος, μαζεύουν ότι βρουν από άρθρα κλπ, γράφουν ένα βιβλίο εντελώς στο πόδι. Μετά βουρ στα Ted-X και στα υπόλοιπα covefe που "προβλέπουν το μέλλον". Το βιβλίο διαβάζεται ειλικρινά σαν spam γραμμένο από τεχνητή νοημοσύνη. Έχει κάποια επιχειρήματα αλλά με μηδενικό βάθος. Διάβασα τις πρώτες 80-90 σελίδες και δεν εξηγείται πουθενά τίποτε π.χ. τι είναι αυτό το μπλόκ-τσέϊν, είναι κάτι που τρώγεται; το πίνουμε; το βάζουμε στον κομπιούτερ; τι; Άνετα αν αλλάξεις την λέξη "μπλόκ-τσέϊν" με "ιντερνετ" έχεις ένα βιβλίο που άνετα θα έβγαζαν αυτοί οι δύο στις αρχές της δεκαετίας του 90. Αν αντί για "μπλόκ-τσέϊν" βάλεις "ηθίριουμ" τότε έχεις ένα καινούριο βιβλίο.

Το ότι υπάρχουν βιβλία σαν αυτό δείχνει το πρόβλημα που υπάρχει με τα διάφορα "συνέδρια"/κόνφερενσες και γενικά με την "μανία" να κυνηγάμε ότι καινούριο βγαίνει: υπάρχουν αρκετοί συγγραφείς που γράφουν κάτι με μοναδικό σκοπό να τους καλέσουν εκεί για ομιλητές.

Ποια θα ήταν μια σωστή τιμωρία του για το βιβλίο που έγραψαν: Δήμευση περιουσίας, σπάσιμο χεριών ώστε να μην ξαναγράψουν ή κόψιμο γλώσσας έτσι ώστε να κόψουν τα συνέδρια. Ένας μήνας σε Ταϋλανδέζικες ή Ρώσικες φυλακές θα ήταν επίσης εποικοδομητικός.

Τι έκανα με το βιβλίο: το επέστρεψα στην δανειστική βιβλιοθήκη. Είδα μετά απο 6 μήνες ότι κανένας άλλος δεν είχε "ανοίξει" άλλες σελίδες άρα ένας ακόμη χαζός είμαι και εγώ. 

How We Learn: Throw out the rule book and unlock your brain's potential - Benedict Carey

Κλασσική Αγγλική σπατάλη χαρτιού. Εδώ έχουμε έναν ακαδημαϊκό, σωστό, πρόστυχο, φτασμένο, διαβασμένο, που όμως δεν έχει γράψει εκλαϊκευμένη επιστήμη. Οπότε εδώ γίνεται συνήθως ένα "πέσιμο" από έναν εκδοτικό οίκο και κάπως έτσι με αγνές αρχικά προθέσεις βγαίνει κάτι εντελώς άχρηστο σαν το "How We Learn". Αναφορά σε διάφορα papers και μελέτες, κείμενο με προβληματική ροή που κυρίως ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ ΝΟΗΜΑ. Δηλαδή, θέλω να μπορώ να μαθαίνω πράγματα πιο γρήγορα ή σε περισσότερο βάθος ή τέλος πάντων πιο δομημένα. Αγοράζω αυτό το βιβλίο. Θα με βοηθήσει; ΟΧΙ. Διαβάζεται τουλάχιστο ευχάριστα να μείνει στην τσάντα για 10-20 διαδρομές μετρό; (Μόλις είπα κακή λέξη για Θεσσαλονικιότικο μπλόγκ) ΟΧΙ πάλι. Είναι χρήσιμο κάπου σε κάποιον; Δεν νομίζω.

Για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα ρίξτε στο μείγμα εκστατικές κριτικές από Βρετανούς γιατί ο συγγραφέας είναι Βρετανός ο ίδιος. Λογική χωριού στα χειρότερα της που σε μερικές εκφάνσεις της με κάνει να αισθάνομαι άσχημα για την θετή μου πατρίδα. Πείθουν μερικές φορές τον εαυτό τους να τους αρέσει, ενώ υπάρχουν ΠΟΛΛΑ άλλα βιβλία καλύτερα στο χώρο.

Ποια θα ήταν μια σωστή τιμωρία του για το βιβλίο που έγραψε: Να σταματήσει τις ακαδημαϊκές του δραστηριότητες και να το γράψει ξανά και ξανά μέχρι να βγει καλό αποτέλεσμα. Μέχρι τότε τροφή ΜΟΝΟ νερό, τσάι (με έπιασε η συμπόνοια), ψωμί άντε με λίγο μπέικον (είμαστε Βρετανοί είπαμε), καρπαζιές ενδιάμεσα.

Τι έκανα με το βιβλίο: το άφησα εκεί που αφήνουμε βιβλία για το επιβατικό κοινό στον σταθμό του Morden (Northern Line νότια) ίσως αρέσει στον επόμενο.

Happiness by Design: Change What YouDo, Not HowYou Think - Paul Dolan

Ότι δεν μου άρεσε στο προηγούμενο με επιπλέον Αγγλο-φασισμό. Εξηγούμαι: Μιλάει για ευτυχία Πάλι έχουμε το "διάβασα αυτό και αυτό και έβγαλα αυτό το συμπέρασμα", χωρίς να μας λέει πχ γιατί δεν διάβασε κάτι άλλο. Συγγραφέας "φτασμένος" λόγω της δουλείας του με την Βρετανική κυβέρνηση. Πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα με το προηγούμενο.
και πως να την αποκτήσουμε.

Υπάρχει όμως κάτι τρομακτικό εδώ: η σιγουριά του συγγραφέα για ότι λέει και ότι επίσης για το καλό μας θα χρησιμοποιήσει τα λεφτά μας (φόροι) και την κρατική ισχύ (δημόσιο σύστημα υγείας) για να μας τα επιβάλλει κιολας. Επίσης είναι υποκριτής του κερατά: Μας λέει για παράδειγμα ότι το να έχεις παιδιά δεν έχει αποδειχθεί ότι σε κάνει πιο ευτυχισμένο. Θα του πρότεινα να περάσει από μια κλινική γονιμότητας στην Βρετανία ή και αλλού, να δει τον κόσμο που είτε έχει κάποιο πρόβλημα είτε θυσίασε τα χρόνια που οι οωθήκες ή τα σπερματοζωάρια του ήταν ακμαία σε μια χαζή αναζήτηση καριέρας ή ηδονισμού και τώρα βιώνει τον εφιάλτη της απόγνωσης. Μετά μας λέει ότι έχει δύο γιους. Εκεί ανακάλυψα τι σημαίνει ευτυχία για μένα: ο συγγραφέας πισθάγκωνα δεμένος σε μια καρέκλα σε ένα άδειο δωμάτιο μαζί μου, κρατάω ένα ρόπαλο ενώ μπροστά μου περνάνε εικόνες από υπερόπτες Βρετανούς, κάθε λογής παλιάνθρωποι που γοητεύονται από τη δύναμη που τους δίνει η κρατική εξουσία στις ζωές των ανθρώπων, γραφειοκράτες, ανθρώπινα σκουπίδια. Αυτό ναι είναι ευτυχία.

Ποια θα ήταν μια σωστή τιμωρία του για το βιβλίο που έγραψε: Να το διαβάσει η σύζυγος του και να καταλάβει με ποιον λεβέντη αποφάσισε να τεκνοποιήσει. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει η ίδια.

Τι έκανα με το βιβλίο: Ανακύκλωση. Δεν ήθελα να μολύνω κάποιο τυχαίο επιβάτη.

Bonus: Ancillary Justice - Ann Leckie

Το βιβλίο το είχα ακουστά μιας και είχε ουσιαστικά σαρώσει πολλά βραβεία του χώρου. Αυτό μπορεί να σημαίνει είτε ότι είναι όντως καλό, είτε ότι άρεσε στον κόσμο που έδινε τα βραβεία ή και τα δύο. Από ότι είχα καταλάβει πριν το βρω έχουμε τους εξής νεωτερισμούς: πρωταγωνιστής είναι μια τεχνητή νοημοσύνη η οποία ενώ έλεγχε ένα διαστημόπλοιο και έναν πλανήτη τώρα έχει ουσιαστικά περιοριστεί σε ένα ανθρωποειδές. Δύο είναι μια ιστορία εκδίκησης, τρία όπου δεν παίζει ρόλο το φύλο ενός χαρακτήρα χρησιμοποιείται το "she"-"αυτή" για να προσδιορίσει το άτομο. Τι να είναι: Πείραμα, feni-nazi προπαγάνδα, καλή ιδέα; Τέλος πάντων το είχα στα υπόψη μέχρι που μια μέρα το είδα σαν διακοσμητικό στην βιβλιοθήκη των Nero (τοπική αλυσίδα) κοντά στο σπίτι μου, οπότε και το απαλλοτρίωσα.

Διάβασα το μισό όπου και το σταμάτησα. Προβλήματα: όπως είχα διαβάσει και από κριτικές η χρήση του θηλυκού αν και ακούγεται καλή ιδέα μπερδεύει. Η τεχνητή νοημοσύνη αναφέρεται με το θηλυκό σε ανθρώπους που έχει αναφερθεί ρητά ότι είναι άνδρες οπότε διαβάζεις πράγματα 2 και 3 φορές μόνο και μόνο για να καταλάβεις σε ποιόν αναφέρεται. Η ιστορία δεν είναι και τόσο καλή, θα έλεγα τυπική έτσι δεν κρατάει τον αναγνώστη, χρησιμοποιεί κλασικά μοτίβα επιστημονικής φαντασίας. Γενικά οι προθέσεις της συγγραφέας του βιβλίου και οι ιδιαιτερότητες του κέρδισαν τη συμπάθεια μου και ήθελα ή και πίεσα τον εαυτό μου να μου αρέσει, κάτι που δεν συνέβη ποτέ.

Μα γιατί κέρδισε τόσα βραβεία; Νομίζω (1) πολιτικά συνέπεσε με το τι ήθελαν οι κριτικοί, (2) σε κόσμο που διαβάζει φανατικά μόνο ή κυρίως επιστημονική φαντασία, έδωσε το κάτι καινούριο/διαφορετικό. Τολμώ να προβλέψω ότι σύντομα θα ξεχαστεί λόγω δυναμικής του Lindy Effect. Ουσιαστικά κατόρθωσε το βιβλίο να παράξει ντόρο/hype και να ασχοληθεί μαζί του ένα ευρύτερο κοινό. Για μένα που δεν διαβάζω μονό βιβλία αυτού του χώρου, απλά υπάρχουν τουλάχιστο 50 βιβλία καλύτερα από αυτό που θα μπορούσα να διαλέξω. Κρίμα.

Ποια θα ήταν μια σωστή τιμωρία του για το βιβλίο που έγραψε: Καμία, δεν το έκανε επίτηδες.

Τι έκανα με το βιβλίο: Το άφησα πίσω στην καφετέρια που το βρήκα. Ίσως αρέσει σε κάποιον άλλον, από ότι είδα σε 3-4 εβδομάδες είχε "φύγει".

Η λίστα επίσης στο GoodReads

Τα βιβλία είναι σαν τη ζωή, γεμάτα επιλογές, πότε κακές πότε καλές. Δεν αφήνουμε τις κακές επιλογές όμως να ορίσουν τη ζωή μας.

Εκ μέρους της Feta Reportκ και των υπέροχων, θεσπέσιων πλασμάτων της Θεάς Καφροδιτης, Σας ευχόμαστε Καλή Πρωκτοχρονιά και είθε οι μέρες σας να είναι γεμάτες υγεία και ωραία βιβλία.