Ξέρω γίνομαι γραφική

όσο δεν πάω στον τάφο του, αυτός είναι ο τρόπος μου για να του
δείχνω ότι μου λείπει.

Με λίγα λόγια πάντα πονάει η 1η Δεκεμβρίου γιατί τότε έγινα πρώτη φορά θεία

και πάντα θα πονάνε τέτοιες μέρες γιατί θα μας θυμίζουν τον χαμένο ανιψιό μας...

άραγε θα συμπαθούσε την Dannossiel αν την γνώριζε;

συμπαθούσε τον Flipper-idis που τον έβλεπε από μακριά;

Ακόμη μια χρονιά χωρίς τον Λουκή...
Παναγιώτη Λουκά Οικονομίδη τον λέγανε...

Κάπου εκεί έξω μια ξαδέρφη μας κλαίει για το παιδί της
ότι και να πούμε εμείς, όσο και αν πονάμε... είναι λίγο.

Καλή αντάμωση ανιψάκι.
Ακόμη μια χρονιά μακρυά σου.