Περί περιέργιας και ματαιοδοξίας.

Οφείλω να ομολογήσω ότι πάντα μου άρεσε να γράφω.
Επίσης πάντα μου ήμουν διστακτική στο να αφήνω τους άλλους να διαβάζουν ό,τι έγραφα. πίστευα (και ακόμη πιστεύω) ότι είναι κατά κάποιον τρόπο σαν να επιτρέπεις στον άλλο να σε δει γυμνή. Οι σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου, η ψυχή σου η ίδια, ό,τι είσαι, ό,τι φοβάσαι και ό,τι ελπίζεις ότι είσαι απροστάτευτα μπροστά σε έναν άνθρωπο πέραν εσού. Τρομακτικό αλήθεια. Γι' αυτό το λόγο λυτρωτικό και πολύτιμο. Νιώθω όμως μια καταπίεση όταν γράφω σε Blog. Σαν να μην έχω δικαίωμα να απεραντολογήσω με τις ώρες, σαν να νοικιάζω το χρόνο και το χώρο και να μην μου ανήκει. Ίσως να το ξεπεράσω αργότερα. Ίσως βέβαια αυτή η αυτολογοκρισία να είναι ο απώτερος σκοπός ενός Blog θα δούμε στην πορεία....